Z przeszłości

BOMBAMI W ZARYBIE

"Pierwszego września był piękny dzień. Byliśmy wszyscy w Zarybiu. Rano wstrząsnęła nami wiadomość – wojna wybuchła! Ojciec pojechał natychmiast do Warszawy. My zostaliśmy z Matką i Dziadkami" – wspominał urodzony w 1924 r. w Zarybiu prof. Jerzy Regulski w autobiograficznej książce "Życie splecione z Historią" – "I nagle od lecącego klucza samolotów jeden zakręca, leci nad nami. Patrzymy na niego i widzimy, że coś się od niego odłącza. Ktoś woła: <>. Ale słyszymy, złowrogi, choć dotąd nieznany świst. To bomby. Rzucamy się w kierunku domu. Słyszę wybuch i czuję podmuch w plecy, gdy jestem w drzwiach. Następują dalsze wybuchy, ale już nieco dalej. Popłoch. Czujemy swąd dymu. Może to gazy, przed którymi nas straszono. Ktoś krzyczy, żeby zakładać maski, ktoś woła, żeby uciekać do piwnicy. Powoli się uspokajamy. Samoloty odleciały. Cisza. Bomba spadła kilkadziesiąt metrów od domu, w ogrodzie, przebiła rurę doprowadzającą wodę do domu. Kilka innych bomb spadło w Podkowie. Nic nikomu nie zrobiły, ale spowodowały panikę. Zastanawiano się, dlaczego właśnie tu je zrzucono. Podejrzenie padło na nasze szklarnie, że wyglądają jak fabryka. Sąsiedzi zażądali, aby je przykryć gałęzią".

Kilka dni później prezydent Warszawy Stefan Starzyński powołał Janusza Regulskiego - właściciela Zarybia, ojca Jerzego Regulskiego – na komendanta Straży Obywatelskiej, obrony cywilnej stolicy. Matka Jerzego Regulskiego, Halina Regulska, skrzętnie zapisywała wydarzenia pierwszych tygodni wojny, notatki złożyły się na wydaną w 1978 r. książkę "Dziennik z oblężonej Warszawy". (ike)